integrale aanpak

stel je open voor wat er is en begin bij die ene mens

Wat wij vaak bespeuren bij gemeenten is een huiver voor een integrale aanpak vanuit het idee dat dat veel te groot en veel te ingewikkeld is. Mensen hebben nu eenmaal een gezonde behoefte om het werk klein en behapbaar houden. In onze visie hoeft het een het ander niet uit te sluiten. Want ook al wil of moet een ambtenaar zichzelf beperken tot één opgave, bijvoorbeeld het vervangen van het riool in een wijk, vergeet dan niet dat al die andere opgaven (zoals armoede, klimaat, eenzaamheid) er gewoon ook zijn en dat collega-ambtenaren en lokale organisaties daarmee bezig zijn, ongeacht of jij ermee bezig bent of niet. Als je je alleen al openstelt voor deze feitelijkheid, kan een gebiedsgericht proces al veel soepeler verlopen, zonder dat je al het werk naar jezelf toetakelt.

Vanuit een organisatie gezien zijn opgaven vaak oneindig complex. Je kan het niet alleen, wie heb je nodig en waar moet je beginnen? Als je dan ook nog eens met meerdere opgaven tegelijk aan de gang gaat, wordt het alleen maar complexer en voor je het weet verzand je in alleen maar praten en kom je niet tot actie. Hoe voorkom je dat?

Wij adviseren te beginnen met de kleinste eenheid waar je beleid zich op richt. Vaak is dat een bewoner, huishouden of bedrijf. Ga gewoon eens echt in gesprek met die ene mens. Kijk wat hij nodig heeft om in beweging te komen. Wat is voor deze ene mens echt belangrijk? Is er een win-win situatie te vinden? Denk bij voorbeeld aan maatregelen die het mogelijk maken langer thuis te blijven wonen in combinatie met verduurzaming van de woning.

Door in gesprek te gaan met die ene bewoner, krijg je een goed beeld wat hij of zij nodig heeft om in beweging te komen. Dit geeft hele belangrijke input voor je aanpak en de keuze van je samenwerkingspartners. Het klinkt misschien logisch, maar we zien dat deze stap vaak wordt overgeslagen.